Kwas kojowy w głównej mierze stosowany jest w pielęgnacji skóry z przebarwieniami. Pod względem właściwości chemicznych przybliżony jest do hydrochinonu, wykazuje również podobne działanie.
Odkryty został przez Japończyków w grzybie z gatunku Aspergillus oryzae (kropidlak ryżowy) noszącym w Japonii nazwę „koji”, jako produkt uboczny procesu fermentacji słodu ryżowego przy produkcji sake oraz sosu sojowego. Jest substancją chemiczną pozyskiwaną z różnych rodzajów grzybów, takich jak: A. fl avus, A.oryzae, A. tamarii i A. parasiticus.
Hamuje enzym tyrozynazy i jest stosowany jako składnik rozjaśniający. Często służy jako dodatek do peelingów chemicznych w zabiegach kosmetycznych.
Działa również antybakteryjnie, przeciwdziała procesom fotouszkodzenia skóry. Jest stosowany jako przeciwutleniacz – zmiata wolne rodniki.
Kwas kojowy jest dobrze znany ze swojego szerokiego zastosowania w różnych branżach, takich jak żywność, farmaceutyka, kosmetyki, rolnictwo. Występuje naturalnie w tradycyjnej kuchni azjatyckiej.
Co więcej kwas kojowy możemy znaleźć w preparatach do pielęgnacji zębów.
Może wywoływać efekty uboczne w postaci podrażnień bądź alergii. W trakcie kuracji nie jest zalecana ekspozycja na słońce, gdyż związek ten ulega łatwo rozkładowi. Często praktykowany w połączeniu m.in. z hydroksykwasami, arbutyną oraz witaminą C. W preparatach rozjaśniających stosowany jest w dawce od 1% do 4%.
W 1955 roku w Stanach Zjednoczonych została podjęta pierwsza próba wykorzystania kwasu kojowego na skalę przemysłową. Obecnie, ze względu na swoje działanie bakteriobójcze i grzybobójcze, jest powszechnie stosowany do konserwacji żywności, a także jako wzmacniacz smaku. Kwas kojowy przedłuża świeżość ciętych kwiatów, a w medycynie ma działanie przeciwzapalne oraz chroni przed promieniowaniem UV.